เม้นท์ๆ แล้วเม้น เขียนอะไรให้อ่านหนอ?

ิblogๆๆ แล้ว blog ช่วงเย็นผมนั้งคิด เรื่องบทความที่เขียนไป ผมว่ามันเป็นความฝันของคนเขียน blog ทุกคนล่ะครับที่จะหาเรื่องที่ตนเองถนัด หรือสนใจแล้วมาเขียนๆ ให้คนเข้าเยอะๆ ตามมาดูมากๆ ตามแนวที่ผมเคยบอกเพื่อนๆหลายๆคนที่อยากเขียนบ้าง แต่ก็ต้องตอบคำถามให้ได้ก่อนว่า จะเขียนอะไร แล้วจะถอดใจเพราะอะไร หยุดเมื่อไร ทำไงถ้าไม่สนุก

หรือ จะปลอบตัวเองยังไงถ้าเขียนออกมาแล้วคนอ่านเม้นท์กลับมา ว่าไม่รู้เรื่อง หึๆ ก็นั่นแหล่ะหนา มุมมองของทุกคนก็มีทั้งบวก และลบ ตรงตามที่เราคิด กับผิดกับที่เราคาดบ้าง ผมว่าการที่เพื่อนมาเม้นท์ให้ ทำให้รู้สึกดีนะครับ ทั้งที่เม้ท์นชม และติ เพราะถ้าหากเอาแต่ทะนงตน กรูเก่ง ก็คงน้อยคนที่จะทนตามอ่านได้ ถึงตอนนี้ก็ยังต้องบอกก่อนเลยนะครับว่าผมไม่ใช่โปร ผมแค่เป็นคนที่เอาเรื่องราวมาเขียนๆให้อ่าน ตามที่ตัวเองคิดที่รู้มาตามกำลัง ก็เท่านั้น


ก็เพราะงี้ล่ะครับผมถึงไม่ลบเม้นท์ทุกๆ คำ(ยกเว้นซ้ำ) และขอบคุณทุกๆท่านที่ยอมเสียเวลาอ่านแล้วยังสละเวลามาเม้นให้แง่คิด ขอสัญญา(ชู 4 นิ้ว) เลยนะครับว่าจะขวนขวายหาสิ่งดีๆ เอามาฝากเพื่อนๆชาว Photohow2 เพื่อให้สมกับการรอ


ภาพนี้ผมเก็บที่หัวลำโพง จำได้ว่าไปงานนครปฐมถ่ายดอกกล้วยไม้เมื่อปีที่แล้ว ระหว่างรอรถไฟ ก็ส่องไปเรื่อย เลยได้ภาพนี้ออกมา แบบฟลุ๊คๆ
ภาพลักษณะนี้ ถ่ายโดยอาศัยแสงจากหน้าต่างส่องลงมาดดนหน้าเด็ก ช่วยให้เด่น กว่าพื้นหลัง หรือด้านข้าง แต่ก็มีส่วนที่วาบมากคือสีขาวด้านข้าง ที่จะดูกวนตา
การแต่งภาพ ผมลดสีลง จากนั้นปัดด้านข้างให้มืดลงไป หน้าแบบจะได้เด่นๆ
เรื่องการทำไฟล์ หรือProcess ภาพนี้ เดี๋ยวผมมาต่อให้ในบทความถัดไปนะครับ